pin-brown.svg

Treść powinna składać się od 10 do 500 znaków.

&nbsp;
Zamek Kr&oacute;lewski w Chęcinach mieści się na grzbiecie skalistego wzg&oacute;rza. Budowla powstała prawdopodobnie na przełomie XIII i XIV wieku z inicjatywy Wacława II &ndash; kr&oacute;la Czech i Polski. Pierwsze informacje źr&oacute;dłowe na temat warowni datowane są na rok 1306, gdy w dokumencie wystawionym przez Władysława Łokietka zamek razem z kilkoma wsiami miał zostać przekazany biskupowi krakowskiemu Janowi Muskacie. Z tego okresu wywodzi się r&oacute;wnież ciekawostka o pierwszym zamkowym urzędniku o imieniu Wrocław.
&nbsp;
Zamek był miejscem życia politycznego, gdzie wielokrotnie zwoływano zjazdy przedstawicieli sfery rycerskiej. Najbardziej popularnym zjazdem był ten z 26 maja 1331 roku, podczas kt&oacute;rego zwołano spotkanie, na kt&oacute;rym Władysław Łokietek przekazał nadzorowanie Wielkopolską księciu Kazimierzowi. Forteca była jednym ze skupisk wojsk polskich udających się na wojnę z Krzyżakami.
&nbsp;
Dynastia doceniła pozytywy z usytuowania zamku w centralnej części kraju. Kr&oacute;l Łokietek zdecydował, aby ulokować tam skarbiec koronny w obawie przed zagrożeniem krzyżackim. Z podobnych przesłanek arcybiskup gnieźnieński Janisław w roku 1318 podjął decyzję o przejściowym przeniesieniu diecezjalnych kosztowności do chęcińskiego zamku.
&nbsp;
Od końca XVI wieku warownia służyła jako więzienie. Po wygranej bitwie pod Grunwaldem w 1410 roku przetrzymywano na zamku jeńc&oacute;w krzyżackich. W p&oacute;źniejszych latach twierdza odgrywała rolę rezydencjonalne dla polskich władc&oacute;w i ich rodzin, m.in. dla Władysława Łokietka, Kazimierza Wielkiego oraz Władysława Jagiełło. Najbardziej znaną kr&oacute;lową goszczącą w chęcińskim zamku była Bona Sforza &ndash; żona Zygmunta I Starego. Jej mizerny kontakt z synem Zygmuntem Augustem doprowadził do konfliktu i decyzji o opuszczeniu przez nią Polski. Włoszka uważana była za obrotną w kwestii gromadzenia skarb&oacute;w. W trakcie wyjazdu z Chęcin jej kosztowności zajmowały kilkaset woz&oacute;w zaprzężonych w konie. Most na Nidzie, przez kt&oacute;ry przejeżdżali, uległ zniszczeniu. Część klejnot&oacute;w nieodwracalnie zatonęła. Legenda głosi, że duch kr&oacute;lowej pojawia się na zamku i poszukuje swoich własności.
&nbsp;
Zamek kilkukrotnie ulegał zniszczeniu. W latach 60. XVI wieku przegląd kr&oacute;lewski opisywał &oacute;wczesny stan faktyczny. Pierwszymi zdobywcami warowni byli rokoszanie Zebrzydowskiego, kt&oacute;rzy w roku 1607 podstępem zajęli oraz spalili chęcińską twierdzę. Odbudowy podjął się starosta chęciński Stanisław Branicki. Kolejnych zniszczeń dokonały wojska szwedzkie, kozackie i siedmiogrodzkie w czasie potopu. Najwyższy stopień zniszczenia nastąpił w 1657 roku, kiedy ucierpiało też miasto. Po wojnie zamek popadał w ruinę, a dzieła zniszczenia w czasie Wielkiej Wojny P&oacute;łnocnej dokonali kolejny raz Szwedzi. Wiek XVIII był czasem stopniowego zniszczenia twierdzy. Mury zamkowe ucierpiały na skutek działalności miejscowej ludności, kt&oacute;ra pozyskiwała stamtąd materiał w celu obrony w czasie I Wojny Światowej.&nbsp;
&nbsp;
Pierwsze prace konserwacyjne ruin zamkowych prowadzono w latach 80. XIX wieku. 3 marca 1923 roku zamek został uznany za zabytek. 15 lutego 1967 roku wojew&oacute;dzki konserwator zabytk&oacute;w wpisał twierdzę do rejestru zabytk&oacute;w &oacute;wczesnego wojew&oacute;dztwa kieleckiego. Do ponownego wpisu doszło w 1988 roku, kiedy rozszerzono teren objęty ochroną prawną. W latach 1948-1949 odremontowano zamkowe wieże, w kolejnych dziesięcioleciach sukcesywnie realizowano prace zabezpieczające.&nbsp;
&nbsp;
Zamek dzieli się na dwie części: starszą (g&oacute;rną) rozciągającą się między dwoma okrągłymi basztami oraz młodszą (dolną) z ostrołukową furtą i czworoboczną basztą. Wjazd do zamku prowadził od strony wschodniej przez zwodzony most i wysuniętą przed basztę bramę zabezpieczoną żelazną kratą opuszczaną na noc. Z drugiej strony baszty przylega sklepione pomieszczenie. Przy murze p&oacute;łnocnym znajdują się ruiny budynku mieszkalnego z zachowanymi otworami okiennymi oraz sklepionymi piwnicami. Druga z baszt służyła za ostatni punkt oporu w razie ataku.&nbsp;
&nbsp;
Zamek dolny pełnił funkcje gospodarcze. W centrum dziedzińca znajduje się otw&oacute;r do studni. Prawdopodobnie przez nią i podziemny korytarz prowadzący do chęcińskiego kościoła utrzymywano łączność w czasie osaczenia.&nbsp;
&nbsp;
Według legendy w podziemnych lochach znajdują się jeszcze skarby pozostawione w pośpiechu przez kr&oacute;lową Bonę. Jedną z ciekawostek jest, iż w latach 60. XX wieku w okolicach zamku nakręcono film pt. Pan Wołodyjowski w reżyserii Jerzego Hoffmana.
&nbsp;
Zamek czynny jest codziennie &ndash; z wyjątkiem świąt. Godziny otwarcia r&oacute;żnią się w zależności od miesiąca: aktualne godziny sprawdź pod adresem https://zamek.checiny.pl/pl/oferta/godziny-otwarcia. Ceny bilet&oacute;w: normalny 17 zł, ulgowy 13 zł, grupowy (minimum 20 os&oacute;b) 12 zł, rodzinny (dwie osoby dorosłe i dw&oacute;jka dzieci w wieku 6-16 lat) 50 zł, premium (maksymalnie 10 os&oacute;b, poza godzinami otwarcia po wcześniejszym ustaleniu szczeg&oacute;ł&oacute;w z Dyrektorem Zamku) 500 zł.&nbsp;
&nbsp;
Na zamku możemy skorzystać z takich atrakcji jak: strzelanie z łuku (5 zł), sesja fotograficzna na koniu (2 zł), mała sesja fotograficzna do cel&oacute;w własnych (200 zł). Jedną z pamiątek wartą uwagi jest moneta zamkowa wybijana na miejscu (8/10 zł) oraz moneta okrągła &bdquo;Złota Polska&rdquo; (18 zł). Na terenie zamku znajdują się stoiska z pamiątkami regionalnymi. W wybrane dni na zamku odbywają się pokazy tańca średniowiecznego, pokazy strzelania z broni historycznej, np.: armaty, hakownicy lub piszczela.
&nbsp;
Organizowane są wycieczki, podczas kt&oacute;rych możliwe jest przeprowadzenie lekcji historii na żywo, gdzie uczniowie mają okazję przenieść się w czasy panowania kr&oacute;l&oacute;w polskich. Niekiedy odbywają się pokazy dawnych tańc&oacute;w wraz z nauką choreografii.
&nbsp;
Możliwa jest r&oacute;wnież trasa, kt&oacute;ra proponuje zwiedzanie Zamku Kr&oacute;lewskiego w Chęcinach wraz z zabytkową kamienicą Niemcz&oacute;wką znajdującą się obok rynku w Chęcinach. Zobaczycie tam zbrojownie wyposażoną w repliki uzbrojenia rycerzy z przekroju od X do XVIII wieku, Salę Wielką z zabytkową belką stropową z XVII stulecia oraz klimatyczne podziemia w kt&oacute;rych można podziwiać eksponaty z Muzealnej Izby Pana Wołodyjowskiego. Do oglądu udostępniona jest makieta zamku prezentująca prawdopodobny wygląd warowni z XVII wieku. Orientacyjny czas zwiedzania samego zamku: 45-60 minut. W Niemcz&oacute;wce odbywają się lekcje (1-20 os&oacute;b &ndash; 300 zł) oraz warsztaty tematyczne (15-30 os&oacute;b &ndash; 20 zł/os.). W trakcie lekcji dzieci poznają ciekawostki dotyczące rycerzy i zamku oraz szlachty polskiej, natomiast podczas warsztat&oacute;w przedstawiane są korony i herby rod&oacute;w. Warsztaty trwają 60-90 minut i obejmują część teoretyczną, quizy oraz część praktyczną z wykorzystaniem r&oacute;żnych technik plastycznych.&nbsp;
&nbsp;
W okresie letnim organizowana jest Noc na Zamku w Chęcinach. Impreza odbywa się regularnie. Uczestnicy wydarzenia mają okazję poznać historię oraz legendy związane z twierdzą. W trakcie wydarzenia zapewnione są atrakcje, takie jak: lekcja historii na zamku nocą, pokazy ognia, duch Białej Damy, inscenizowane scenki tematyczne, tańce dawne oraz potyczki szlacheckie. Na zakończenie organizatorzy zapraszają do wsp&oacute;lnych rozm&oacute;w przy ognisku.&nbsp;
&nbsp;

CHĘCINY (7).jpg

CHĘCINY (1).jpg

CHĘCINY (2).jpg

CHĘCINY (3).jpg

CHĘCINY (4).jpg

CHĘCINY (5).jpg

CHĘCINY (6).jpg

CHĘCINY (12).jpg

CHĘCINY ZAMEK FULL 4K.00_01_24_19.Still013.jpg

CHĘCINY (8).jpg

CHĘCINY (9).jpg

CHĘCINY (10).jpg

CHĘCINY (11).jpg

Zamek Królewski w Chęcinach

Zamek Królewski w Chęcinach | zWIEDZAmy.org

&nbsp;
Określenie Święty Krzyż kryje się pod wieloma nazwami: Łysa G&oacute;ra, Łysiec, Święty Łysiec. Od opactwa Święty Krzyż pochodzi nazwa wojew&oacute;dztwa świętokrzyskiego. Łysiec to drugi, najwyższy szczyt w G&oacute;rach Świętokrzyskich mierzący 594 m n.p.m. i jest niższy jedynie od Łysicy (614 m n.p.m.). Położony jest we wschodniej części pasma Łysog&oacute;r, w pobliżu Nowej Słupi.&nbsp;
&nbsp;
Klasztor znajdujący się na Łysej G&oacute;rze jest najstarszym polskim sanktuarium. Według legendy opactwo benedyktyńskie założył Bolesław I Chrobry w 1006 roku. Pierwszy kości&oacute;ł w stylu romańskim faktycznie został ufundowany przez Bolesława Krzywoustego. Pierwotnie świątynia dedykowana była Tr&oacute;jcy Świętej. Klasztor swoją nazwę zyskał w XIV w., kiedy książę Władysław Łokietek w roku 1306 przekazał Relikwie Drzewa Krzyża Świętego. Kolejna legenda stanowi o tym, jakoby relikwie były podarowane przez św. Emeryka, węgierskiego następcę tronu. W październiku 1777 roku gotycko-barokowy kości&oacute;ł i klasztor spłonęły w pożarze. W latach 1781-1789 ks. J&oacute;zef Karsznicki podjął się odbudowy kościoła w zmienionym barokowo-klasycystycznym stylu.&nbsp;
&nbsp;
Po rozbiorach podupadające budynki przekształcono w więzienie, a po I wojnie światowej areszt uważany był za jeden z najsroższych zakład&oacute;w karnych w Polsce. Podczas wojny Niemcy utworzyli tam ob&oacute;z zagłady dla jeńc&oacute;w radzieckich. Szacuje się, że liczba ofiar mogła osiągnąć nawet do 8 tysięcy os&oacute;b. Zbiorowa mogiła znajduje się na polanie pod szczytem, około 10 minut od klasztoru. Od 1963 roku świątynia jest domem dla Misjonarzy Oblat&oacute;w Maryi Niepokalanej. W roku 2013 sanktuarium podniesiono do godności bazyliki mniejszej.
&nbsp;
Łysiec znajduje się około 40 kilometr&oacute;w w linii prostej od Kielc. Na Święty Krzyż można dotrzeć z trzech miejscowości: Huta Szklana, Trzcianka oraz Nowa Słupia. Zastanawiasz się, jaki szlak będzie dla ciebie odpowiedni? Poniżej przedstawiamy kilka wariant&oacute;w.&nbsp;
&nbsp;
Najprostsza opcja dotarcia na sam szczyt wiedzie z Huty Szklanej. 2-kilometrowy szlak nie jest stromy, dlatego bez zastanowienia można zabrać na wycieczkę dzieci. Trasa biegnie wzdłuż ulicy, ale jest inna opcja przejścia &ndash; zaraz przy bramie do Świętokrzyskiego Parku Narodowego odbija leśna ścieżka edukacyjno-dydaktyczna, kt&oacute;ra prowadzi r&oacute;wnolegle do drogi asfaltowej. Wchodząc tą trasą, czekają na was dwie atrakcje. Jedna z nich to wejście na gołoborza, nad kt&oacute;rymi przebiega pogański wał kultowy z VII-XI wieku n.e. Wstęp jest płatny (bilet normalny 10 zł, ulgowy 6 zł, specjalny 3 zł). Druga to Radiowo-Telewizyjne Centrum Nadawcze Święty Krzyż.&nbsp;
&nbsp;
Najbardziej popularny szlak wiedzie z Nowej Słupi. Na końcu ulicy Świętokrzyskiej znajduje się parking. Jest to niebieski szlak o długości 3,5 km określany mianem Drogi Kr&oacute;lewskiej. Do samej g&oacute;ry towarzyszyć wam będą stacje drogi krzyżowej. Na tym odcinku obowiązują bilety do Świętokrzyskiego Parku Narodowego (bilet normalny 8 zł, ulgowy 4 zł, wielokrotny 40 zł).
&nbsp;
Jest jeszcze trzecia opcja dotarcia na sam szczyt. Droga wiedzie z miejscowości Trzcianka. Jest to gł&oacute;wny szlak pieszy G&oacute;r Świętokrzyskich oznaczony kolorem czerwonym o długości 2,5 km. Trasa prowadzi przez łagodną, leśną ścieżkę ŚPN.
&nbsp;
Gł&oacute;wną atrakcją na Łysej G&oacute;rze jest Kaplica Oleśnickich. Pierwotnie służyła ona jako kaplica grobowa rodu Oleśnickich, jednak w 1723 roku przeniesiono do niej Relikwie Drzewa Krzyża Świętego. Relikwie przechowywane są w formie krzyża cholerycznego, zamkniętego w pancernym tabernakulum. R&oacute;wnie ciekawym miejscem może okazać się krypta Jeremiego Wiśniowieckiego. Wejście do krypty znajduje się na południowej ścianie kościoła, natomiast od wschodu znajdziecie barokową dzwonnicę oraz bramę z XVIII w. W krypcie spoczywają benedyktyni, kt&oacute;rzy zamieszkiwali Święty Krzyż od 1776 roku, aż do kasaty opactwa w roku 1819. Przy sprzyjającej pogodzie warto wybrać się na łąkę po wschodniej stronie zabudowań klasztoru. Znajdziecie tam ostatnie stacje drogi krzyżowej. Idąc dalej dotrzemy do niewielkiego kopca oraz groty Matki Boskiej. Ciekawym miejscem może okazać się Wieża Widokowa na Łysej G&oacute;rze z kt&oacute;rej widoczna jest panorama na Świętokrzyski Park Narodowy, a kiedy pogoda dopisze, można stamtąd dojrzeć Tatry. W 1914 roku wieża uległa zniszczeniu przez Austriak&oacute;w, jednak sto lat p&oacute;źniej została odbudowana. Dostęp do wieży jest biletowany. Normalny bilet kosztuje 7 zł. Wieża widokowa czynna jest w godzinach 09:00-17:00. Spacerując po krużgankach z łatwością traficie do Muzeum Misyjnego. Jest to niewielkie pomieszczenie, w kt&oacute;rym oblaci zgromadzili pamiątki z ich misji. Znajdziecie tam między innymi: stroje, biżuterię czy przedmioty codziennego użytku m.in. z Kamerunu, Kazachstanu czy Madagaskaru. Dla miłośnik&oacute;w przyrody wartym odwiedzenia jest Muzeum Przyrodniczo-Leśne Świętokrzyskiego Parku Narodowego. Na ekspozycję muzealną składają się eksponaty związane z terenem G&oacute;r Świętokrzyskich. Wstęp do muzeum jest płatny (bilet normalny 10 zł, ulgowy 6 zł, specjany 3 zł).
&nbsp;

ŚW. KRZYŻ (1).jpg

ŚW. KRZYŻ (2).jpg

ŚW. KRZYŻ (3).jpg

ŚW. KRZYŻ (6).jpg

ŚW. KRZYŻ (7).jpg

ŚW. KRZYŻ (20).jpg

ŚW. KRZYŻ (22).jpg

ŚW. KRZYŻ (30).jpg

ŚW. KRZYŻ (33).jpg

ŚW. KRZYŻ (17).jpg

ŚW. KRZYŻ (15).jpg

ŚW. KRZYŻ (31).jpg

ŚW. KRZYŻ (32).jpg

ŚW. KRZYŻ (39).jpg

Bazylika Trójcy Świętej na Świętym Krzyżu

Bazylika Trójcy Świętej na Świętym Krzyżu | zWIEDZAmy.org

&nbsp;
W malowniczej wsi Tokarnia położonej na trasie z Warszawy do Krakowa, znajduje się Park Etnograficzny oraz skansen będący oddziałem Muzeum Wsi Kieleckiej. To miejsce zostało powołane w 1976 roku, a zaczęło funkcjonować rok p&oacute;źniej. Miejsce to jest realizacją założeń naukowych Romana Reinfussa &ndash; etnografa i znawcy tradycyjnej kultury ludowej. Jego zamierzeniem było odtworzenie typowego układu osadniczego wiosek z r&oacute;żnych subregion&oacute;w Kielecczyzny: G&oacute;r Świętokrzyskich, Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej, Wyżyny Sandomierskiej oraz Niecki Nidziańskiej.&nbsp;
&nbsp;
Obiekty, jakie znajdziemy w miejscu Muzeum Wsi Kieleckiej w Tokarni, pozwolą nam wejść w świat XVII, XVII, XIX i XX wieku. Park Etnograficzny podzielony jest na konkretne sektory. Aby rozpocząć zwiedzanie, polecamy zacząć swoją przygodę od obiekt&oacute;w Muzeum Wsi Kieleckiej, następnie sprawnie możemy przejść do sektora Małomiasteczkowego. Następne sektory noszą nazwy kolejno: Wyżynny, Świętokrzyski, Lessowy, Dworsko &ndash; Folwarczny oraz Nadwiślański. Na całym terenie znajdziemy malownicze chałupki (w niekt&oacute;rych wnętrza zostały odtworzone i przygotowane do zwiedzania) &ndash; te bogatsze, jak i biedniejsze. Budowle znajdujące się w skansenie to zagrody: z Bukowskiej Woli, Ślęzan, okolna z Kaliny Małej, Złotnik, Szczepanowic, Radkowic, Sierżaw, Sukowa, Okołu, Bielin, Gęsic (zagroda edukacyjna); chałupy: z Siekierna, Szydłowa, Rokitna, Nasiechowic, Umra (k. Tumlina), Woli Szczygiełkowej (wiejska szkoła), Słupi Starej (chata pszczelarza), Bronkowic, Kobylnik, Chrobrza, Świątnik (warsztat tkacza), Niedziałek, Ostrowc&oacute;w (chata rybaka); domy: ze Skorzowa, Wąchocka (sklepik małomiasteczkowy), Ćmielowa, Daleszyc; organist&oacute;wka z Bielin, małomiasteczkowy zakład fotograficzny z okresu międzywojennego z Wąchocka, dw&oacute;r z Suchedniowa oraz ośmiorak z Rudy Pilczyckiej.&nbsp;
&nbsp;
W muzeum zobaczymy r&oacute;wnież okazy o tematyce sakralnej: dzwonnica z Kazimierzy Wielkiej, kości&oacute;ł szpitalny z Rogowa, plebania z Goźlic, krzyż przydrożny z okolic Włoszczowy, kapliczka przydrożna z Bielin, kapliczka z Dębna, kamienna figura św. Jana Nepomucena z lapidarium w Podzamczu Piekoszowskim, spichlerz klasztorny z Chęcin, Wyszmontowa, Rogowa, dworski ze Złotej oraz Staszowa.&nbsp;
&nbsp;
Przechadzając się ścieżkami skansenu, warto zwr&oacute;cić uwagę na budowle gospodarcze oraz rzemieślnicze: kurnik z Bielin, stodoła plebańska z Suchedniowa, młocarnia dworska z Ogonowic, kuźnia z Radoski, stodoła z Brzuchani, warsztat garncarski i piec z Rędocina, stodoła z Brzezin, studnia kieratowa z G&oacute;r Pińczowskich, stodoła dworska z Radkowic oraz stodoła z Ciuślic.&nbsp;
&nbsp;
Niemniej wyjątkowe oraz okazałe pozostały wiatraki i młyny: wiatrak kamienny w stylu holenderskim w Szwarszowicach, wiatrak dębowy typu &bdquo;holender&rdquo; z Grzymałkowa, wiatrak drewniany z Dębna, wiatrak typu &bdquo;koźlak&rdquo; z Janika, wiatrak typu holenderskiego z Pacanowa, wiatrak drewniany z Grzmucina, młyn wodny z Piasku, młyn wodny z Parszowa.
&nbsp;
Park Etnograficzny w Tokarni udostępnia swoje okazy w następującym harmonogramie: od listopada do marca wejdziemy na teren parku codziennie od 9:00 do 15:00 (kasa czynna w godzinach 8:30-14:30). Cena biletu normalnego wynosi 12 zł, ulgowego 7 zł, rodzinnego (2+1) 25 zł; w kwietniu oraz w październiku wstęp od wtorku do niedzieli w godzinach 9:00-17:00 (kasa czynna w godzinach 8:30-16:30). Cena biletu normalnego wynosi 18 zł, ulgowego 12 zł, rodzinnego (2+1) 40 zł; natomiast od maja do września wejście możliwe jest od wtorku do niedzieli w godzinach 10:00-18:00 (kasa czynna w godzinach 9:30-17:30). Ceny bilet&oacute;w takie same jak w kwietniu i październiku. Dla os&oacute;b, kt&oacute;re zaspokoją swoją chęć zwiedzenia tego obiektu tylko z zewnątrz, proponujemy wybrać poniedziałek &ndash; wstęp jest bezpłatny, aczkolwiek obowiązuje jedynie na wystawę stałą oraz budownictwa ludowego z wyłączeniem zwiedzania wnętrz. Więcej informacji znajdziesz na stronie: https://mwk.com.pl/oferta/godziny-otwarcia-i-cennik/129-pl/6661-park-etnograficzny-w-tokarni-godziny-otwarcia.&nbsp;
&nbsp;
Aby w pełni zwiedzić skansen można skorzystać z usługi przewodnika. Koszt takiego rozwiązania to 100 zł do 30 os&oacute;b (prowadzone w języku polskim) lub 300 zł (prowadzone w języku obcym). Czas zwiedzania to około 2 godziny.&nbsp;
&nbsp;
Muzeum Wsi Kieleckiej proponuje nam r&oacute;wnież wirtualny spacer po Parku Etnograficznym w Tokarni, jednak z pewnością nie odda to potencjału tego miejsca. Wchodząc na stronę: https://mwk.com.pl/spacer/ w lewym dolnym rogu znajduje się przycisk &bdquo;start&rdquo;. Po kliknięciu pojawia nam się brama wejściowa do skansenu. Za pomocą kursora możemy przemieszczać się po wyznaczonym szlaku. Klikając w odpowiednio oznaczone strzałki, wyskakuje informacja co to za budowla oraz podgląd zewnętrzny eksponat&oacute;w. Niekiedy podczas wirtualnego spaceru możemy zajrzeć do środka miejsc.&nbsp;
&nbsp;
Jeśli tylko będziecie mieli okazję wstąpić do Parku Etnograficznego w Tokarni &ndash; nie zastanawiajcie się, naprawdę warto!&nbsp;
&nbsp;

TOKARNIA (1).jpg

TOKARNIA (34).jpg

TOKARNIA (2).jpg

TOKARNIA (8).jpg

TOKARNIA (3).jpg

TOKARNIA (31).jpg

TOKARNIA (4).jpg

TOKARNIA (25).jpg

TOKARNIA (26).jpg

TOKARNIA (22).jpg

TOKARNIA (24).jpg

TOKARNIA (15).jpg

TOKARNIA (12).jpg

TOKARNIA (11).jpg

TOKARNIA (13).jpg

Park Etnograficzny w Tokarni 

Park Etnograficzny w Tokarni | zWIEDZAmy.org

&nbsp;
Kadzielnia to jedna z wizyt&oacute;wek Kielc. Wzg&oacute;rze to określane jest ścisłym rezerwatem przyrody nieożywionej. Wzniesienie znajduje się w południowo-zachodniej części Kielc. Kadzielnia zbudowana jest z wapieni g&oacute;rnodewońskich i mierzy 295 m n.p.m. Obecne wyrobisko wypełniają wody podziemne. Nazwa Kadzielnia pochodzi od rosnącego tam jałowca wykorzystywanego do produkcji kadzideł lub według innej wersji od kadzielnika, kt&oacute;ry dzierżawił ten teren.&nbsp;
&nbsp;
Według legend na Kadzielni znajdowało się miejsce pogańskiego kultu z ołtarzem służącym do składania ofiar. W XVI wieku wzg&oacute;rzem opiekował się kościelny kieleckiej kolegiaty, kt&oacute;rego zadaniem było &bdquo;odpędzanie&rdquo; pogańskich mocy. W XVII wieku rozpoczęto eksploatację skał wapiennych tworzących Kadzielnię. Kamieniołom stale rozbudowywano. W 1770 z inicjatywy biskupa Kajetana Sołtyka postawiono w nim pierwszy piec do wypalania wapna. Powstały tam głębokie wyrobiska zalewane wodami podsk&oacute;rnymi, kt&oacute;re utworzyły jeziorko nazywane Jeziorem Szmaragdowym. W wyniku obniżenia się poziomu w&oacute;d gruntowych jezioro wyschło w latach 90. Obecnie trwają prace nad jego odtworzeniem.&nbsp;
&nbsp;
Rezerwat przyrody Kadzielnia powstał w 1962 roku wraz z zakończeniem eksploatacji kamienia. Na południowej części wzg&oacute;rza wybudowano amfiteatr. Scena została przekazana miastu w 1971 roku podczas obchod&oacute;w IX wiek&oacute;w Kielc. Charakterystycznym elementem Kadzielni jest pomnik Bojownik&oacute;w o Narodowe i Społeczne wyzwolenie dłuta Stefana Maja.
&nbsp;
Zaparkować można w trzech miejscach: parking dla autokar&oacute;w i samochod&oacute;w osobowych znajduje się przy ul. Krakowskiej. Parkować można także wzdłuż Alei Legion&oacute;w oraz przy stadionie piłkarskim przy ul. Ściegiennego.&nbsp;
&nbsp;
Z parkingu przy ul. Krakowskiej możemy podziwiać Tablice Mojżeszowe. Jest to pomnik przedstawiający kamienne tablice Dekalogu, kt&oacute;re mają symbolizować wsp&oacute;lne wartości religii monoteistycznych: chrześcijaństwa, judaizmu i islamu.&nbsp;
&nbsp;
Tuż obok miejsc postojowych przy ul. Krakowskiej znajduje się skatepark, w kt&oacute;rym dzieci i młodzież znajdzie miejsce do jazdy wyczynowej na deskorolkach, rolkach czy hulajnogach. Obok tego miejsca mieści się tor do nauki jazdy na w&oacute;zku inwalidzkim. Jest to pierwsza taka inwestycja w Kielcach. Na edukacyjnej ścieżce zastosowano bariery, z jakimi osoby niepełnosprawne borykają się na co dzień.&nbsp;
&nbsp;
Rezerwat przyrody Kadzielnia obejmuje Skałkę Geolog&oacute;w. Jest ona otoczona około 30-metrowymi skarpami. Dla sympatyk&oacute;w spacer&oacute;w możliwe jest obejście Kadzielni dookoła, nawet dnem wyrobiska. Wzdłuż drogi spotkamy tablice edukacyjne, nowe tarasy widokowe oraz wodospad, kt&oacute;ry zimą dostarcza niepowtarzalnych widok&oacute;w przez zamrożenie i odpowiednie oświetlenie.
&nbsp;
Dla miłośnik&oacute;w przyrody świetnym wyborem będzie trasa turystyczna, kt&oacute;ra tworzy system jaskiniowy o długości 140 metr&oacute;w, składający się z trzech jaskiń: Jaskinia Odkrywc&oacute;w, Prochownia i Szczelina. Początkowo były to osobne groty, kt&oacute;re połączono, aby ułatwić zwiedzanie. Jaskinie znajdują się we wschodniej ścianie dawnego kamieniołomu Kadzielnia. Wejście do nich znajduje się nieopodal tablic z dekalogiem. W jaskiniach można zobaczyć m.in.: stalagmity i stalaktyty, kominy krasowe oraz skamieniałości organizm&oacute;w. Zwiedzenie jaskiń jest płatne &ndash; bilet normalny kosztuje 20 zł, ulgowy 15 zł. Jaskinie dostępne są od 1 kwietnia do 31 października, w dniach wtorek-piątek w godzinach 10:00-17:00 (ostatnie wejście o godzinie 16:30) oraz sobota-niedziela w godzinach 11:00-18:00 (ostatnie wejście o 17:30). Przed wizytą należy um&oacute;wić termin (więcej informacji pod linkiem: http://jaskinienakadzielni.pl/p/1-HOME.html). Zwiedzanie odbywa się w maksymalnie 15-osobowych grupach z przewodnikiem. W jaskiniach temperatura wynosi około 10 stopni, dlatego warto zaopatrzyć się w cieplejsze ubrania na czas spaceru. Podczas wizytacji uczestnicy zaopatrzeni są w kaski. Czas zwiedzania trwa około 30 minut.&nbsp;
&nbsp;
Amfiteatr Kadzielnia to jedna z najpiękniej zlokalizowanych polskich scen. Niepowtarzalna sceneria skał kamieniołomu dostarczy widzom ciekawych wrażeń. W amfiteatrze odbywają się m.in.: Międzynarodowy Harcerski Festiwal Kultury Młodzieży Szkolnej, Świętokrzyska Gala Kabaretowa oraz wiele koncert&oacute;w muzycznych.&nbsp;
&nbsp;
Dla amator&oacute;w mocnych wrażeń proponujemy wizytę w Parku Linowym Kadzielnia. Podniebna trasa liczy około 600 m i składa się z trzech tyrolek, platform widokowych oraz mostu linowego. Przed zjazdem każdy uczestnik przechodzi odpowiednie szkolenie. Miejsce startowe znajduje się przy punkcie widokowym w okolicach Wzg&oacute;rza Harcerskiego. Trasa przebiega wzdłuż dna wyrobiska, w pobliżu Skałki Geolog&oacute;w oraz nad pozostałościami Jeziora Szmaragdowego a kończy się &nbsp;przy parkingu od strony ulicy Krakowskiej. Ceny bilet&oacute;w: bilet indywidualny kosztuje 90 zł, grupowy (min. 4 osoby) 75 zł, zjazd z instruktorem 150 zł, voucher na dwukrotne przejście trasy 120 zł oraz superbilet 110 zł. Park Linowy otwarty jest w dniach poniedziałek-piątek w godzinach 9:30-20:00 oraz sobota-niedziela 9:00-21:00.
&nbsp;

KADZIELNIA (2).jpg

KADZIELNIA (3).jpg

KADZIELNIA (6).jpg

KADZIELNIA (5).jpg

KADZIELNIA (7).jpg

KADZIELNIA (4).jpg

Kadzielnia (9)

KADZIELNIA (1).jpg

KADZIELNIA (8).jpg

Rezerwat Przyrody Kadzielnia

Rezerwat Przyrody Kadzielnia | zWIEDZAmy.org

&nbsp;
Ulica Henryka Sienkiewicza w Kielcach ma ponad 1200 metr&oacute;w długości, a w swoim najszerszym fragmencie mierzy 45 metr&oacute;w. W XVIII wiecznych Kielcach chaos w zabudowie miejskiej okazał się niemałym problemem. Rozpoczęto wtedy prace nad uregulowaniem ulic i poszerzeniem ich. Początek bulwaru powstał w 1803 roku, kiedy plac przy dzisiejszej ulicy Wesołej został zagospodarowany pod budowę nowej ulicy. W 1818 roku Kielce zostały stolicą wojew&oacute;dztwa krakowskiego, co mogłoby wielu obecnych mieszkańc&oacute;w zadziwić. Wtedy to miasto dostało ogromną szansę rozwoju. Trzy lata p&oacute;źniej powstał plan regulacji Kielc, stworzony przez Mariana Potockiego, kt&oacute;ry włączał już ulicę Konstantego. Projekt ten został odrzucony, a po wprowadzeniu korekty zaakceptowany w 1823 roku. Przy dzisiejszej ulicy Sienkiewicza w 1837 roku zbudowano kości&oacute;ł ewangelicki.&nbsp;
&nbsp;
Zaprojektowana ulica zaczynała się w okolicach gmachu Leonarda i przechodziła w kierunku zachodnim. Następne fragmenty alei powstawały na przestrzeni lat, a kamienice na kawałku od ul. Paderewskiego do ul. Żelaznej pochodzą z lat trzydziestych XX wieku. W latach 2001-2006 bulwar przeszedł całkowitą odbudowę i nabrał obecnego wyglądu. Na przestrzeni lat kielecki deptak nosił wiele nazw, m.in.: Konstantego, Pocztowa, Franciszka J&oacute;zefa, Ruska a od 1919 roku Henryka Sienkiewicza. Jednym z przekształceń ulicy Sienkiewicza było stworzenie Sienkiewiczowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej. Pomiędzy ulicą Wesołą a Hipoteczną po roku 1950 powstał Plac Literat&oacute;w. W tym odcinku zostały wyburzone kamienice, kt&oacute;re wcześniej stały na r&oacute;wni z obecnymi, aby utworzyć miejsce elitarnej inwestycji mieszkaniowej PRL. Ciekawostka jest taka, że nazwa Plac Literat&oacute;w nie istnieje na żadnych mapach. Jest to nazwa zwyczajowa.&nbsp;
&nbsp;
Ulicę Sienkiewicza można nazwać książęcą. Stało się tak dlatego, że &nbsp;przy ulicy Sienkiewicza 42 urodził się Jerzy Korey Krzeczowski, kt&oacute;rego przodkowie pochodzili z dynastii Rurykowicz&oacute;w. Rodzina ta przeniosła się do Kielc po konfiskacie majątku i upadku powstania styczniowego.
&nbsp;
Przy ulicy Sienkiewicza, przy winklu z ulicą Małą, mieści się tzw. kamienica Smoleńskich. W 1905 roku Kazimierz i Leokadia Smoleńscy kupili działkę, na kt&oacute;rej wyburzyli dotychczasowy obiekt i wybudowali ogromną kamienicę. Znajdowała się tam słynna kawiarnia, kt&oacute;ra po wojnie nieoficjalnie nazywała się &bdquo;u Smolucha&rdquo;. Było to popularne miejsce wśr&oacute;d elit, ale r&oacute;wnież literat&oacute;w i dziennikarzy.&nbsp;
&nbsp;
Kolejną budowlą, na kt&oacute;rą warto zwr&oacute;cić uwagę, jest ta przy ulicy Sienkiewicza 12. Wybudowano ją w 1870 roku, a siedem lat p&oacute;źniej jej właścicielem został J&oacute;zef Gierowski. Mieściła się tam Izba Skarbowa, Kasa Gubernialna, Dyrekcja Naukowa oraz Progimnazjum Żeńskie. Na elewacji kamienicy możemy dopatrzyć się popiersia Wespazjana, Diany, Apollo oraz Konstantego Wielkiego i Juliusza Cezara.&nbsp;
&nbsp;
Przechadzając się przez deptak, możecie spotkać wiele ciekawych miejsc. Zaczynając od pomnika &bdquo;Quo vadis&rdquo; na samej g&oacute;rze alei, znajdziecie Kości&oacute;ł ewangelicko-augsburski, kt&oacute;ry jest obecnie Ekumeniczną Świątynią Pokoju. Obiekt ten jest pamiątką po czasach rozwoju Staropolskiego Okręgu Przemysłowego i działalności Staszica. W czasie, kiedy g&oacute;rnicy austriaccy przybywali do regionu świętokrzyskiego, nasiliło się zapotrzebowanie na świątynię, wskutek czego powstał ten budynek.&nbsp;
&nbsp;
Idąc w stronę dworca PKS, znajdziemy Teatr im. Stefana Żeromskiego, kt&oacute;ry powstał w 1877 roku z projektu Franciszka Ksawerego Kowalskiego. Obecny Teatr powstał jako Hotel i Teatr Polski. Jego fundatorem był właściciel kieleckiego browaru &ndash; Ludwik Stumpf.&nbsp;
&nbsp;
Naprzeciwko Teatru znajduje się Hotel Bristol. Powstał on w 1900 roku. Był to nowoczesny hotel, kt&oacute;ry posiadał porcelanowe wanny oraz własny omnibus wyjeżdżający po gości na dworzec. Organizowane były tam &nbsp;r&oacute;żne imprezy i bale. Wspomina się o fontannie na dziedzińcu z rybami, z kt&oacute;rej goście mogli wybrać sobie coś na kolację.&nbsp;
&nbsp;
Na rogu ulicy Staszica i Sienkiewicza był Hotel Wersal, w kt&oacute;rym obecnie znajdują się biura i lokale usługowe. Powstał on w 1913 roku. Projektantem hotelu był Władysław Pietrzykowski. Architekt stworzył r&oacute;wnież hotel Bristol w Busku-Zdroju, kt&oacute;ry wzrokowo jest podobny do kieleckiego Wersalu.
&nbsp;
Kierując się w stronę dworca, na rogu ulicy Paderewskiego i Sienkiewicza ukazuje się Gmach Towarzystwa Wzajemnego Kredytowania. Budynek został wybudowany w 1911 roku i mocno wyr&oacute;żnia się spośr&oacute;d innych. Bryła budynku oraz detale robią ogromne wrażenie. Interesującym elementem są czerwone regionalne piaskowce. Do końca deptaka nie zostało dużo. Idąc przed siebie, dojdziemy do dworca PKS, z kt&oacute;rego widać ulicę po całej długości.&nbsp;
&nbsp;
Mimo tego, że deptak obowiązuje mn&oacute;stwo zakaz&oacute;w ruchu i parkowania kierowcy często bagatelizują zakazy. Ruch samochodowy jest często spotykany na tej ulicy, dlatego warto zastosować zasadę ograniczonego zaufania &ndash; choć teoretycznie pieszy ma pierwszeństwo.&nbsp;
&nbsp;

SIENKIEWICZA (10).jpg

SIENKIEWICZA (2).jpg

SIENKIEWICZA (4).jpg

SIENKIEWICZA (6).jpg

SIENKIEWICZA (13).jpg

SIENKIEWICZA (16).jpg

SIENKIEWICZA (21).jpg

SIENKIEWICZA (19).jpg

Ulica Henryka Sienkiewicza

Ulica Henryka Sienkiewicza | zWIEDZAmy.org

&nbsp;
Muzeum Zabawek i Zabawy w Kielcach to najstarsza i największa plac&oacute;wka tego typu w Polsce. Budynek, w kt&oacute;rym znajduje się obecnie pinakoteka, powstał w 1872 roku. Pierwotnie obiekt powołany był na sklep, zakłady usługowe i sklepy mięsne. W 1899 roku otwarto w nim &bdquo;Dom gościnny dla ludu&rdquo;. W 1929 roku urządzono Miejską Pracownię Badania Żywności. Przed rokiem 1939 w budynku znajdowało się: 19 sklep&oacute;w, 30 sklep&oacute;w z mięsem i z pieczywem oraz 3 zakłady dzierżawione handlowcom z wolnego przetargu. Przez prawie 20 lat, po drugiej wojnie światowej, wciąż funkcjonowały tam sklepy, a swoje bazy miały, m.in.: Towarzystwo Przyjaci&oacute;ł Dzieci, redakcje &bdquo;Słowa Ludu&rdquo; i &bdquo;Echo Dnia&rdquo; oraz Zrzeszenie Prywatnego Handlu i Usług. Rok po opuszczeniu budynku przez NSZZ &bdquo;Solidarność&rdquo; to jest w 2003 roku, miejscy radni podjęli decyzję o przekazaniu obiektu Muzeum Zabawkarstwa. Niestety budynek potrzebował generalnego remontu, ponieważ był on godny pożałowania. Uroczyste otwarcie w nowej siedzibie odbyło się 1 czerwca 2006 roku.&nbsp;
&nbsp;
Aktualnie zwiedzający znajdą tam przer&oacute;żne eksponaty, m.in.: lalki z całego świata, kolejkę elektryczną, zabawki historyczne i ludowe, marionetki teatralne, modele samochod&oacute;w, samolot&oacute;w i statk&oacute;w. A to wszystko mieści się na 631 metrach kwadratowych.&nbsp;
&nbsp;
Największą wartość dla muzeum stanowią zabawki historyczne, w tym lalki z przełomu XIX i XX wieku oraz XIX-wieczne żołnierzyki ołowiane, rzutnik na szklane przezrocza, niemiecka miniaturowa maszyna do szycia, pokoiki dla lalek czy zagraniczne i polskie klocki. Najstarszym okazem kieleckiego muzeum jest niemiecka lalka woskowa z końca XVIII wieku.&nbsp;
&nbsp;
Twierdzi się, że muzeum o takiej tematyce jest przeznaczone tylko dla dzieci. Nic bardziej mylnego! Czy nie przyjemnie popatrzeć, popodziwiać pamiątki, kt&oacute;rymi bawili się nasi przodkowie a może my sami? Przechadzka po terenie muzeum może nakłonić wiele dorosłych do przer&oacute;żnych refleksji, jak płynie czas, jak bardzo zmieniają się standardy życia &ndash; a może coś nas zainspiruje jak urozmaicić dzieciakom zabawę. Dlatego zwiedzanie muzeum może okazać się rewelacyjną przygodą dla dzieci, jak i dorosłych. Utworzone interaktywne wystawy, na kt&oacute;rych młodzi ludzie i ich opiekunowie mogą nie tylko obejrzeć, ale i dotknąć eksponat&oacute;w, z pewnością poszerzą kreatywność. Podczas zwiedzania dzieci mają okazję pobawić się w kąciku zabaw w chłodniejsze pory roku, natomiast latem na dziedzińcu Muzeum.&nbsp;
&nbsp;
W muzeum znajdziemy wystawy stałe, takie jak: Miasto zabawek, w kt&oacute;rym podziwiać możesz drewniane mebelki, wozy strażackie, konie na biegunach, akcesoria i pokoje dla lal, porcelanowe miniaturki lalek, klocki wykonane z kamienia czy ołowiane żołnierzyki. Bohaterowie polskich animacji, gdzie znajdują się postacie z seriali i film&oacute;w animowanych dla dzieci, takie jak m.in.: Reksio, Plastuś, Bolek i Lolek, Miś Colargol, Muminki, Jeż Kleofas, Pomysłowy Dobromir czy Kuba i Śruba. Zatkało kakao?, to wystawa, kt&oacute;ra pozwoli na podr&oacute;ż po świecie z pytaniem w głowie &bdquo;jak to kiedyś było&rdquo;. W tym miejscu możesz obejrzeć ponad 100 fotografii pokazujących dzieciństwo w PRL, ale i zobaczyć m.in.: figurki folkowe, lalki z PRLu, Misie z PRLu, drewniane autka; możesz r&oacute;wnież zagrać w grę w wieżę, grę &bdquo;Mała Poczta&rdquo; oraz elektroniczną grę &bdquo;Super M&oacute;zg&rdquo;. Świat modeli &ndash; to miejsce jest przeznaczone gł&oacute;wnie dla miłośnik&oacute;w modelarstwa. Znajdziesz tam mn&oacute;stwo okaz&oacute;w miniaturowych samochod&oacute;w. Ostatnia stała wystawa to Zabawajki, czyli zabawki ludowe. Zabawajki obejmują: malarstwo, wycinankarstwo, zabawkarstwo oraz rzeźbę drewnianą i ceramiczną. Wszystkie te ekspozycje cieszą się ogromnym powodzeniem. Wystawy czasowe są zmienne, zatem zachęcamy do obserwowania strony internetowej <a href="http://muzeumzabawek.eu/dla-zwiedzajacych/wystawy-czasowe/">http://muzeumzabawek.eu/dla-zwiedzajacych/wystawy-czasowe/</a>.
&nbsp;
Muzeum Zabawek i Zabawy otwarte jest od wtorku do niedzieli w godzinach 9:00-17:00. Aby pozyskać więcej informacji lub zarezerwować termin zwiedzania należy skontaktować się z muzeum pod numerem telefonu podanym na stronie internetowej: http://muzeumzabawek.eu/dla-zwiedzajacych/godziny-i-bilety/. Aktualne ceny bilet&oacute;w: bilet normalny 20 zł, ulgowy 10 zł (obejmuje: uczni&oacute;w, student&oacute;w, doktorant&oacute;w, nauczycieli, emeryt&oacute;w i rencist&oacute;w), zwiedzanie z przewodnikiem 50 zł (grupa do 25 os&oacute;b). Jak podaje oficjalna strona muzeum: we wtorki wstęp jest bezpłatny.&nbsp;
&nbsp;
W muzeum znajdują się udogodnienia dla os&oacute;b niepełnosprawnych, takie jak: rampy, podjazdy, windy oraz przystosowane toalety.&nbsp;
&nbsp;

MUZEUM ZABAWEK (1).jpg

MUZEUM ZABAWEK (5).jpg

MUZEUM ZABAWEK (9).jpg

MUZEUM ZABAWEK (10).jpg

MUZEUM ZABAWEK (3).jpg

MUZEUM ZABAWEK (11).jpg

MUZEUM ZABAWEK (12).jpg

MUZEUM ZABAWEK (17).jpg

MUZEUM ZABAWEK (19).jpg

MUZEUM ZABAWEK (13).jpg

MUZEUM ZABAWEK (14).jpg

MUZEUM ZABAWEK (15).jpg

MUZEUM ZABAWEK (18).jpg

MUZEUM ZABAWEK (16).jpg

MUZEUM ZABAWEK (2).jpg

MUZEUM ZABAWEK (4).jpg

MUZEUM ZABAWEK (6).jpg

MUZEUM ZABAWEK (7).jpg

MUZEUM ZABAWEK (8).jpg

Muzeum Zabawek i Zabawy

&nbsp;
Obecnie Wietrznia stanowi jeden z najważniejszych przedmiot&oacute;w geoturystycznych w regionie. W południowo-wschodniej części rezerwatu umiejscowiona jest siedziba Geoparku Kielce &ndash; Centrum Geoedukacji powstała ze środk&oacute;w Europejskiego Funduszu Regionalnego w ramach Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka 2007-2013. Aby jak najlepiej oddać charakter tego miejsca, dla zwiedzających udostępniona jest interaktywna ekspozycja wraz z kinem 5D skierowanym do dzieci i młodzieży. Znajdziemy tam r&oacute;wnież sale dydaktyczne mieszczące Klub Miłośnik&oacute;w Geologii oraz salę wystaw czasowych. Obiekt jest dostępny do zwiedzania przez cały rok.&nbsp;
&nbsp;
Wstęp na teren Geoparku jest bezpłatny, jednak trzeba uprzednio dokonać rezerwacji. Są trzy dostępne opcje zarezerwowania terminu zwiedzania: poprzez internetowy system rezerwacji bilet&oacute;w (https://bilety.geonatura-kielce.pl/), mailowo (rezerwacje@geonatura-kielce.pl) oraz telefonicznie od poniedziałku do piątku, w godzinach 8:00-15:00 (41 36 76 800).&nbsp;
&nbsp;
Godziny zwiedzania dla turyst&oacute;w indywidualnych przedstawiają się następująco &ndash; wtorek-piątek w godzinach 13:00-13:45, 14:00-14:45 oraz 15:00-15:45; sobota-niedziela w godzinach 11:00-11:45, 12:00-12:45, 13:00-13:45, 14:00-14:45 oraz 15:00-15:45. Mimo wymaganej rezerwacji bilet&oacute;w dostępne są inne wytyczne zwiedzania: maksymalnie 36 os&oacute;b na jedno wejście, zwiedzanie odbywa się bez przewodnika, kino jest włączane: 20, 30 i 40 minut po pełnej godzinie oraz w kinie mieści się 12 os&oacute;b.&nbsp;
&nbsp;
Dla grup zorganizowanych wejścia dostępne są tylko od wtorku do piątku w godzinach 9:00-10:45, 11:00-12:45 oraz 13:00-14:00 (czas zwiedzania uzależniony jest od liczebności grupy). Wraz z wymaganą rezerwacją bilet&oacute;w obowiązuje r&oacute;wnież: maksymalnie 50 os&oacute;b na jedno wejście, zwiedzanie odbywa się bez przewodnika oraz w kinie mieści się 12 os&oacute;b.
&nbsp;
Dla os&oacute;b lubiących spacery edukacyjne Centrum Geoedukacji organizuje Geo-Quest. Jest to cykl czterech swobodnych gier terenowych odbywających się na terenach: Kadzielni, Ślichowic, Wietrzni oraz Geologicznego Ogrodu Doświadczeń na dachu Centrum Geoedukacji. &nbsp;Jeśli chcesz poznać skały budujące kieleckie rezerwaty, odnaleźć ślady dewońskiego morza, dowiedzieć się jakie minerały można znaleźć w kieleckich rezerwatach &ndash; zachęcamy do wzięcia udziału w geo-queście. Więcej informacji oraz jak wziąć udział w tej nietypowej formie spaceru pod linkiem http://centrum-geoedukacji.pl/geo-quest/.

GEOPARK (3).jpg

GEOPARK (2).jpg

GEOPARK (14).jpg

GEOPARK (15).jpg

GEOPARK (12).jpg

GEOPARK (5).jpg

GEOPARK (6).jpg

GEOPARK (9).jpg

GEOPARK (8).jpg

GEOPARK (10).jpg

GEOPARK (16).jpg

GEOPARK (17).jpg

GEOPARK (18).jpg

Geonatura Kielce - Centrum Geoedukacji

Geonatura Kielce - Centrum Geoedukacji | zWIEDZAmy.org

&nbsp;
Bez wątpienia kielecki dworzec PKS, zlokalizowany przy ulicy Czarnowskiej, jest jednym z najbardziej znanych budynk&oacute;w w Kielcach. Nietuzinkowy wygląd dworca zwraca uwagę każdej osoby, kt&oacute;ra znajduje się w pobliżu. Jednak sięgnijmy do początku jego powstania. Budowę zaczęto w 1975 roku, jednak budynek oddano do użytku po niespełna dziesięciu latach 20 lipca 1984 roku &ndash; w czterdziestą rocznicę PRL. Projektantami dworca byli: architekt Edward Modrzejewski, konstruktor magister inżynier Jerzy Radkiewicz, profesor doktor inżynier Jerzy Sieczkowski oraz inżynier Mieczysław Kubala, kt&oacute;ry był odpowiedzialny za komunikację. Zaprojektowanie wnętrz zlecono architektowi Andrzejowi Grabiwodzie.&nbsp;
&nbsp;
Według założeń projektant&oacute;w dworzec miał obsłużyć 1500 autobus&oacute;w i 24800 pasażer&oacute;w w ciągu doby. Dzięki nowatorskim rozwiązaniom architektonicznym opracowano projekt dworca w kształcie rotundy, kt&oacute;ry swoim wyglądem przypomina spodek lub UFO. Ruch kołowy i pasażerski z założenia miał odbywać się w spos&oacute;b prawie bezkolizyjny. Na dworcu przed otwarciem zainstalowano pięć ruchomych kamer, nowoczesne jak na czasy PRL-u tablice informacyjne oraz centralę telefoniczną. Aby dworzec m&oacute;gł funkcjonować w jak najbardziej sprawny spos&oacute;b, zaangażowano do obsługi 18 os&oacute;b. Warto podkreślić, że większość z tych os&oacute;b legitymowała się wykształceniem wyższym technicznym. Kompleks składał się z kilkudziesięciu pomieszczeń, kas biletowych, rozdzielni, łazienek, rozległych poczekalni, dyspozytorni, kiosk&oacute;w oraz schowk&oacute;w. Żeby zapewnić bezpieczeństwo podr&oacute;żującym do dyspozycji oddano pok&oacute;j, w kt&oacute;rym funkcjonariusze Milicji Obywatelskiej mieli dyżurować. Obok tego miejsca zorganizowano nawet niewielką celę dla zatrzymanych.&nbsp;
&nbsp;
Co prawda o dworcu można m&oacute;wić same pozytywy, jednak warto skupić się r&oacute;wnież na tych mniej przyjemnych aspektach. Problemy pojawiały się już w trakcie zdobywania materiał&oacute;w. Wprowadzenie stanu wojennego uniemożliwiło sprowadzenie z Leningradu mechanizmu schod&oacute;w ruchomych. Problem był r&oacute;wnież z pozyskaniem pleksiglasu oraz poliestru niezbędnego do ukończenia sklepienia dachu. Kłopoty te prowadziły r&oacute;wnież do odwlekania terminu oddania dworca do użytku. Długotrwałe opady deszczu sprawiły niemały kłopot w ostatniej fazie prac nad dworcem. Utrudnienia były gł&oacute;wnie z wylaniem płynnego asfaltu oraz z ułożeniem chodnik&oacute;w. Kilka dni przed planowanym otwarciem skoszono trawniki, zamieciono podjazdy i perony oraz posadzono kwiaty. Wykonano r&oacute;wnież biało-czerwoną wstęgę, kt&oacute;ra miała zostać przecięta w symbolice otwarcia nowej inwestycji w Kielcach.&nbsp;
&nbsp;
W dniu otwarcia na zaproszonych gościu w bufecie Warsu czekał skromny poczęstunek: bigos, herbata, kawa oraz napoje gazowane. Do Kielc przybyli wiceminister komunikacji Andrzej Markowski i wiceminister budownictwa Edward Waszak. W trakcie uroczystości goście ze stolicy odznaczyli dyrektor&oacute;w, pracownik&oacute;w kieleckich urzęd&oacute;w i przedsiębiorstw. Po wręczeniu Krzyży Oficerskich i Kawalerskich Orderu Odrodzenia Polski, Medali Zwycięstwa i Wolności, Krzyży Patryzanckich, Krzyży Zasługi, odznaczeń resortowych oraz Medali 40-lecia Polski Ludowej nastąpiło tłumne zwiedzanie dworca przez mieszkańc&oacute;w miasta. O godzinie 13:40 z kieleckiego &bdquo;spodka&rdquo; wyruszył pierwszy w historii dworca autobus, kt&oacute;rego celem był Ostrowiec Świętokrzyski.&nbsp;
&nbsp;
Nowatorski kształt dworca z początku sprawiał niemały kłopot kierowcom wjeżdżającym na stanowiska dla odjeżdżających. Dla usprawnienia stacji zaangażowano dyżurnego ruchu, by biegał on po peronach, zatrzymywał autobusy i udzielał wskaz&oacute;wki kierowcom. W pierwszych dniach funkcjonowania dworca nie przygotowano żadnego pokoju dla kierowc&oacute;w, jednak oni radzili sobie w taki spos&oacute;b, że rozkładali kanapki ze śniadaniem na parapetach, a odpoczywali na ławkach dla podr&oacute;żnych.&nbsp;
&nbsp;
Ogromny problem był r&oacute;wnież z toaletą na dworcu. Te w tunelu nie zostały w żaden spos&oacute;b oznakowane, natomiast te znajdujące się na antresoli oznakowano, jednak były nieczynne. Podobnie było z odnalezieniem odpowiedniego stanowiska autobusowego &ndash; na tablicy, kt&oacute;ra znajdowała się przy wejściu, nie podano numer&oacute;w peron&oacute;w.&nbsp;
&nbsp;
Po roku 1989 dworzec zaczął podupadać. Konstrukcję, kt&oacute;ra została wykonana z tańszych materiał&oacute;w, zaczynała pokrywać się rdzą, na świetlikach znajdujących się na kopule pojawiały się zacieki. Remonty były odwlekane w czasie przez brak środk&oacute;w na jakąkolwiek rewitalizację. Po burzliwych naradach, poszukiwaniach inwestor&oacute;w i wykonawc&oacute;w wreszcie we wrześniu 2018 roku rozpoczęto gruntowną modernizację obiektu. Na całe szczęście udało się zachować spodkową bryłę i zamontować ruchome schody. Postanowiono zostawić fragment ściany wyłożonej mozaiką z potłuczonych talerzy z Ćmielowa, usunięto bariery architektoniczne i na nowo zaprojektowano otoczenie, kt&oacute;re p&oacute;źniej zrealizowano. Od 27 sierpnia 2020 roku kieleckie &bdquo;UFO&rdquo; jest ponownie otwarte dla podr&oacute;żnych.&nbsp;
&nbsp;

DWORZEC PKS (4).jpg

DWORZEC PKS (3).jpg

DWORZEC PKS (16).jpg

DWORZEC PKS (14).jpg

DWORZEC PKS (15).jpg

DWORZEC PKS (5).jpg

DWORZEC PKS (6).jpg

DWORZEC PKS (8).jpg

DWORZEC PKS (11).jpg

Dworzec PKS "Spodek"

&nbsp;
Z pewnością każde miasto ma swoje miejsce kultu. W Kielcach tę funkcję pełni Bazylika Katedralna wraz z towarzyszącym dawnym Pałacem Biskup&oacute;w Krakowskich. Początki kieleckiej Bazyliki Katedralnej sięgają czas&oacute;w średniowiecza, jest to około 1171 roku &ndash; według Jana Długosza, kolegiatę ufundował biskup krakowski Gedeon Gedko. Świątynia obecnie wyr&oacute;żnia się nietuzinkową bryłą o nowożytnych nawarstwieniach, zwartym p&oacute;źnobarokowym wyposażeniem oraz mocno bogatym wystrojem. Jednak budowla nie wyglądała tak od zawsze. Z początku katedra była małym, kamiennym romańskim kościołem dwuwieżowym, do kt&oacute;rej w 1514 roku dobudowano zakrystię. Teraźniejsze sanktuarium powstało w dw&oacute;ch stadiach.&nbsp;
&nbsp;
U schyłku XVI wieku przedłużono romańską konstrukcję. Inicjatorem tego wydarzenia był biskup Piotr Myszkowski. W latach 1632-1635 nadano jej aktualną formę poprzez przebudowanie czteroprzęsłowej części budynku. Lata 1719-1728 wskazują na rozebranie romańskiej budowli i wybudowanie dw&oacute;ch nowych przęseł korpusu nawowego oraz prezbiterium z apsydą i bocznymi aneksami z fundacji biskupa Kazimierza Łubieńskiego. Prace związane z unowocześnianiem bazyliki zwieńczył biskup Konstanty Feliks Szaniawski, kt&oacute;ry r&oacute;wnież wyekwipował wnętrze, między innymi w zesp&oacute;ł ołtarzy z warsztatu Antoniego Frączkiewicza. Docelową zmianą było dodanie neobarokowych szczyt&oacute;w elewacji z rzeźbami dłuta Juliusza Faustyna Cenglera, w latach 1869-1872, zgodnie z projektem Franciszka Ksawerego Kowalskiego. W trakcie prac remontowych znaleziono freski datowane na lata 30. XVII wieku. Kości&oacute;ł otacza obszar dawnego cmentarza. W latach 20. XVIII wieku wybudowano ganki, kt&oacute;re prowadzą od Muzeum Narodowego (dawniej Pałacu Biskup&oacute;w Krakowskich) do kolegiaty, a następnie do seminarium oraz dwie bramy zbudowane z kamienia &ndash; jedną od strony pałacu, drugą od strony miasta. Wszystko to z polecenia biskupa Konstantego Felicjana Szaniawskiego. W drugiej połowie XIX wieku postawiono na zniwelowanie nier&oacute;wności terenu oraz postawiono nowe ogrodzenie. W latach 1642-1657 zbudowano dzwonnicę, kt&oacute;rą ufundował biskup Piotr Gembicki, natomiast w roku 1729, za czas&oacute;w panowania biskupa Szaniawskiego, nadbudowano ją o g&oacute;rną kondygnację, zakończono hełmem oraz zaopatrzono w tarczę zegarową.&nbsp;
&nbsp;
Kompleks katedralny mieści się na szczycie Wzg&oacute;rza Zamkowego, przy placu Panny Marii. Od strony zachodniej graniczy z dawnym Pałacem Biskup&oacute;w Krakowskich. Szczeg&oacute;lnymi cechami bazyliki jest styl barokowy z elementami neobarokowymi. Ściany budynku pokryte są dwiema teksturami &ndash; od strony zachodniej część jest tynkowana, natomiast wschodnie ściany obłożone są kamiennymi ciosami. Uchowały się marmurowe portale powstałe w 1632 i 1635 roku. Nawy we wnętrzu podzielone są p&oacute;łkolistymi arkadami filarowymi. Zasobne wystrojenie pochodzi gł&oacute;wnie z XVIII wieku.&nbsp;
&nbsp;
Obraz na ołtarzu gł&oacute;wnym prezentuje dwa najważniejsze wydarzenia w religii chrześcijańskiej: wniebowzięcie matki Jezusa &ndash; Maryi oraz jej koronację przez Tr&oacute;jcę Świętą. W prezbiterium znajdują się zabytkowe ławki dla duchowieństwa z XVII wieku. Jeśli przyjrzysz się uważnie ch&oacute;rowi kapłańskiemu, to jest szansa, że dostrzeżesz dwa kluczowe dla Polski wydarzenia. Są to: chrzest Polski oraz śluby Lwowskie kr&oacute;la Jana Kazimierza.&nbsp;
&nbsp;
Po lewej stronie, w nawie bocznej p&oacute;łnocnej znajduje się tryptyk łagiewnicki z około 1500 roku. Demonstruje on koronację Matki Boskiej, św. Wojciecha oraz św. Stanisława. Blisko werandy umieszczono płaskorzeźbę Matki Boskiej, kt&oacute;ra została wykonana w rudzie galeny, eksploatowanej w XVII wieku na g&oacute;rze Karcz&oacute;wce. Po prawej stronie, w nawie bocznej południowej widnieje ołtarz, kt&oacute;ry zamyka południową stronę. Znajduje się w nim obraz Matki Boskiej R&oacute;żańcowej Łaskawej Kieleckiej z około 1600 roku. Obraz ten został ukoronowany przez papieża Jana Pawła II 3 czerwca 1991 roku. Adoracja Matki Boskiej Łaskawej Kieleckiej kształtował się od 1575 roku i trwa do dziś.&nbsp;
&nbsp;
Planując zwiedzanie kieleckiej bazyliki, warto dokonać rezerwacji na wizytę w skarbcu katedralnym. W niedużym pomieszczeniu nad zakrystią znajdują się dzieła sztuki sakralnej: kielichy, bogato zdobione szaty liturgiczne, pastorały oraz monstrancje. Należy pamiętać r&oacute;wnież o krypcie katedralnej, kt&oacute;ra &ndash; tak jak skarbiec, jest udostępniona do zwiedzania. W podziemiu znajdziemy groby kieleckich biskup&oacute;w, kt&oacute;rzy zasłużyli na szacunek w związku z pracą na terenie parafii.&nbsp;
&nbsp;
Bazylika Katedralna przeznaczona jest przede wszystkim do modlitwy i kultu religijnego, dlatego należy przestrzegać og&oacute;lnych zasad szacunku dla takich miejsc. Katedrę można zwiedzać w dni powszednie w godzinach 10:00-17:00 &ndash; z wyjątkiem czasu sprawowania liturgii, takich jak: pogrzeby, śluby, nabożeństwa oraz msze okolicznościowe. Zwiedzanie w licznej grupie należy zgłosić telefonicznie w kancelarii parafialnej, aby upewnić się, że nie będzie to kolidowało z innymi wydarzeniami. Zwiedzanie krypty i skarbca może odbyć się jedynie z przewodnikiem Muzeum Diecezjalnego. Więcej informacji na stronie: http://www.kielcekatedra.pl/bazylika-katedralna-16817/zwiedzanie-16851.&nbsp;
&nbsp;
&nbsp;
&nbsp;

KATEDRA (1).jpg

KATEDRA (13).jpg

KATEDRA (16).jpg

KATEDRA (2).jpg

KATEDRA (11).jpg

KATEDRA (3).jpg

KATEDRA (8).jpg

KATEDRA (14).jpg

KATEDRA (9).jpg

KATEDRA (20).jpg

CHĘCINY ZAMEK FULL 4K.00_11_24_00.Still078.jpg

KATEDRA (21).jpg

KATEDRA (23).jpg

CHĘCINY ZAMEK FULL 4K.00_11_52_20.Still087.jpg

Bazylika katedralna Wniebowzięcia NMP

Bazylika katedralna Wniebowzięcia NMP | zWIEDZAmy.org

&nbsp;
Koncepcja na powstanie Muzeum Historii Kielc sięga zalążka kieleckiego muzealnictwa. Wydarzenia miasta rozpoczęły się na wystawach i w zbiorach utworzonego w Kielcach muzeum Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego w 1908 roku. Odnoszono się wtedy do najstarszych kolekcji o charakterze muzealnym tworzonych w XIX wieku w Akademii G&oacute;rniczej i Szkole Wojew&oacute;dzkiej.&nbsp;
&nbsp;
Muzeum Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego gromadziło eksponaty archeologiczne, przyrodnicze, historyczne oraz geologiczne zgodnie z zasadami powstającego w Kr&oacute;lestwie Polskim ruchu regionalistycznego. W okresie międzywojennym w Kielcach pr&oacute;bowano parokrotnie zaaranżować Muzeum Historii Kielc, Muzeum Ziemi Kieleckiej czy Muzeum Regionalne. Zarząd Okręgu Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego w Kielcach w roku 1924 skierował petycję do Rady Miejskiej w związku z Muzeum Ziemi Kieleckiej.&nbsp;
&nbsp;
W 1936 roku na Wystawie Świętokrzyskiej miejsce miało przedstawienie przez kieleckie muzeum PTK historii miasta i regionu. Kolejnym krokiem do pielęgnacji korzeni miasta było zorganizowanie w 1938 roku w jednej z części parteru kieleckiego pałacu biskup&oacute;w krakowskich Sanktuarium Marszałka J&oacute;zefa Piłsudzkiego i Muzeum Legion&oacute;w promującego legionową przeszłość miasta i regionu.&nbsp;
&nbsp;
Niebawem przed II wojną światową wszczęto organizację Muzeum Ziemi Kieleckiej oraz projekt budowy siedziby Muzeum Świętokrzyskiego. Rada Artystyczno-Konserwatorska w marcu 1939 roku zaproponowała, aby poprosić Zarząd Miejski o przydzielenie placu na folwarku &bdquo;Psiarnia&rdquo; w formie darowizny w celu budowy Muzeum Świętokrzyskiego. Część zbior&oacute;w Muzeum Świętokrzyskiego PTK w czasie II wojny światowej zaginęło, zachowały się jedynie m.in. archiwalia dokumentujące okres powstań narodowych, lata I wojny światowej i II Rzeczypospolitej. Dzieje kieleckiego muzealnictwa do 1950 roku były związane z pozostałościami przedwojennego Muzeum Świętokrzyskiego. Komitet Organizacyjny Muzeum Regionalnego w Kielcach przejął część kamienic przy kieleckim Rynku. W latach 50. XX wieku powstał pomysł o utworzeniu Muzeum Techniki w Kielcach, kt&oacute;re miałoby się zająć ochroną materialnych zabytk&oacute;w z obszaru Zagłębia Staropolskiego. W p&oacute;źniejszych latach Muzeum Świętokrzyskie podjęło decyzję, aby zrealizować cztery wystawy czasowe prezentujące dzieje miasta: IX wiek&oacute;w Kielc (1971), Kielce w latach I wojny światowej (1981), Kielczanie &ndash; pokolenie nadziei. Kielce w latach 1918-1939 (1993) oraz Od rozbior&oacute;w do niepodległości (1998).
&nbsp;
Propozycje ochrony dziedzictwa regionalnego były rozpowszechniane przez Towarzystwo Przyjaci&oacute;ł Kielc, kt&oacute;re zaproponowało stworzenie Muzeum w 1986 roku. W tym samym czasie inicjowano zorganizowanie stałej wystawy historycznej lub Muzeum Historii Kielc jako oddziału Muzeum Narodowego. W latach 90. w Dziale Historii Muzeum Narodowego powstały następne warianty scenariusza stałej wystawy historycznej Dzieje Kielc, ulepszanego na podstawie bieżących potrzeb i projekt&oacute;w nowych lokalizacji. W końcu, po dziesięcioleciach, 1 września 2006 roku Rada Miasta Kielc zatwierdziła działalność nowej plac&oacute;wki muzealnej, a 30 października tego samego roku jednostka dostała swoją bazę w XIX-wiecznej kamienicy przy ul. Świętego Leonarda 4.&nbsp;
&nbsp;
Jedyną stałą wystawą jest ta zatytułowana Z dziej&oacute;w Kielc. Jednak bez obaw &ndash; ekspozycja podzielona została na następujące grupy tematyczne: Kielce przedlokacyjne i wczesnośredniowieczne, Kielce miastem prywatnym biskup&oacute;w krakowskich XII-XVIII wieku, Kielce Wojew&oacute;dzkie, Kielce Gubernialne, Kielce na drodze do niepodległości, Kielce w latach II Rzeczpospolitej, Kielce w latach II wojny światowej oraz Kielce w latach powojennych. Warto obserwować stronę https://mhki.kielce.eu/wystawy-czasowe, aby być na bieżąco z wystawami czasowymi, kt&oacute;re są organizowane w Muzeum Historii Kielc.
&nbsp;
Aby odbyć spacer po muzeum, poznać powstanie miasta oraz wiele ciekawych historii, udaj się do Muzeum Historii Kielc znajdującego się na ul. Świętego Leonarda 4 w Kielcach. Plac&oacute;wka czynna jest: we wtorek, czwartek i piątek w godzinach 8:00-16:00, w środę w godzinach 8:00-17:00 oraz w sobotę i niedzielę w godzinach 9:00-16:00. Aby zwiedzić galerię w większej ilości os&oacute;b (10-30 os.) należy uprzednio zgłosić grupę zorganizowaną (tutaj numery telefon&oacute;w: https://mhki.kielce.eu/zawartosc/informacje-dla-zwiedzajacych). Aktualne ceny bilet&oacute;w: normalny 12 zł, ulgowy 7 zł, rodzinny 20 zł, bilet na wystawy czasowe 7 zł, lekcje muzealne 70 zł, wynajęcie przewodnika dla indywidualnie zwiedzających 30 zł. Amatorskie fotografowanie i filmowanie bez dodatkowego oświetlenia i statywu jest bezpłatne.
&nbsp;

MUZEUM KIELC (1).jpg

MUZEUM KIELC (3).jpg

MUZEUM KIELC (6).jpg

MUZEUM KIELC (7).jpg

MUZEUM KIELC (8).jpg

MUZEUM KIELC (12).jpg

MUZEUM KIELC (16).jpg

MUZEUM KIELC (18).jpg

MUZEUM KIELC (23).jpg

MUZEUM KIELC (26).jpg

MUZEUM KIELC (28).jpg

MUZEUM KIELC (32).jpg

MUZEUM KIELC (35).jpg

MUZEUM KIELC (36).jpg

MUZEUM KIELC (39).jpg

Muzeum Historii Kielc

pin.svg

Miedziana

&nbsp;
Zamek Rycerski w Sobkowie jest miejscem, kt&oacute;re co roku przyciąga tysiące turyst&oacute;w z r&oacute;żnych zakątk&oacute;w świata. Znajdują się one w malowniczej miejscowości Sobk&oacute;w, położonej w sercu G&oacute;r Świętokrzyskich. Zamek Sobk&oacute;w jest nie tylko ważnym zabytkiem historycznym, ale r&oacute;wnież pełni funkcję atrakcji turystycznej, gdzie odwiedzający mogą cieszyć się wspaniałymi widokami, zagłębić się w &nbsp;historię miejsca, czy relaksować się na łonie otaczającej przyrody.
 Historia zamku sięga XII wieku, kiedy to został wzniesiony przez r&oacute;d Sobk&oacute;w. Zamek, a właściwie dw&oacute;r obronny (fortalicja) położony nad brzegiem Nidy w Sobkowie wzniesiony został w latach 1560-1570 na polecenie Stanisława Sobka z Sulejowa, kt&oacute;ry był kasztelanem bieleckim, starostą małopolskim oraz podskarbim wielkim koronnym. Posiadłość oryginalnie zamknięta była z czterech stron murem obronnym, a na rogach znajdowały się baszty. Był to strategiczny punkt obronny, kontrolujący szlaki handlowe oraz strzegący granic. Na przestrzeni wiek&oacute;w zamek wielokrotnie zmieniał swoich właścicieli, a każdy z nich dodał coś od siebie do jego architektury i historii. Niestety, w XVII wieku zamek uległ spaleniu, a p&oacute;źniej został opuszczony i stopniowo popadał w ruinę.
 Aktualny stan Zamku Rycerskiego w Sobkowie jest imponujący. Pomimo upływu czasu i zniszczeń, kt&oacute;re dotknęły budowlę, zachowało się wiele charakterystycznych element&oacute;w architektonicznych. Odwiedzający mogą podziwiać pozostałości mur&oacute;w obronnych, baszt, fragmenty bramy i wieży. Ruiny zamku w Sobkowie stoją dumnie na wzg&oacute;rzu, oferując wspaniałe widoki na okolicę i malownicze krajobrazy G&oacute;r Świętokrzyskich. Dodatkowego uroku temu miejscu dodaje przepływająca w pobliżu ruin zamku rzeka Nida.
 Jedną z największych atrakcji zamku jest możliwość eksploracji wnętrza. Mimo że większość budowli uległa zniszczeniu, towarzyszy temu pewna tajemniczość. Zwiedzający mogą przenieść się w czasie, wędrując po starych korytarzach, komnatach i dziedzińcach. Każdy krok odkrywa nowe detale, kt&oacute;re kiedyś były częścią codziennego życia zamku. Jest to niezwykłe doświadczenie dla miłośnik&oacute;w historii i os&oacute;b ciekawych przeszłości.
 Zwiedzanie dziedzińca, ogrodu i oglądanie zwierząt jest bezpłatne, płatne są dodatkowe aktywności takie jak: przejażdżka bryczką (350 zł/1 godzina) lub saniami (w zimie) ciągniętymi przez konie, jazda konna (60-80 zł), nauka skok&oacute;w (90 zł/1 godzina), kuligi, pokazy i walki rycerskie, spływy kajakowe oraz miasteczko archeologiczne.
&nbsp;
&nbsp;

22.jpg

6.jpg

8.jpg

13.jpg

15.jpg

9.jpg

11.jpg

12.jpg

16.jpg

18.jpg

19.jpg

20.jpg

21.jpg

Zamek Rycerski w Sobkowie 

Zamek Rycerski w Sobkowie | zWIEDZAmy.org

&nbsp;
Park Zdrojowy w Busku-Zdroju to malownicze miejsce o wyjątkowym uroku, kt&oacute;re przyciąga turyst&oacute;w i kuracjuszy z całego kraju oraz zagranicy. Znajduje się w sercu miasta, otoczony zielenią i bogactwem przyrody, stanowi oazę spokoju i relaksu. Park powstał w XIX wieku i od tamtej pory stał się jednym z najważniejszych punkt&oacute;w na mapie turystycznej tego urokliwego uzdrowiska.
 Park Zdrojowy zajmuje powierzchnię ponad 30 hektar&oacute;w, a jego staranne zaaranżowanie oraz liczne atrakcje sprawiają, że jest to idealne miejsce zar&oacute;wno na dłuższy spacer, jak i na rodzinny piknik. Miejsce to jest odpowiednie zar&oacute;wno dla aktywnych turyst&oacute;w, jak i os&oacute;b pragnących wyciszenia i odprężenia w otoczeniu natury.
 Gł&oacute;wnym elementem krajobrazu parku jest rozległy staw, na kt&oacute;rym unoszą się kaczki i łabędzie, co dodaje parkowi romantycznego i bajkowego charakteru. Ale to nie wszystko, co Park Zdrojowy ma do zaoferowania. Zachwycające alejki pełne zieleni, kwiat&oacute;w i drzew, zachęcają do spacer&oacute;w i podziwiania piękna natury. Stare, okazałe dęby i kasztanowce dodają uroku temu miejscu, a liczne ławki pozwalają odpocząć i cieszyć się pięknem parku.
 Park Zdrojowy słynie r&oacute;wnież z unikalnej architektury. W jego wnętrzu znajduje się wiele zabytkowych budynk&oacute;w, kt&oacute;re są świadectwem historycznej i kulturowej wartości tego miejsca. Jednym z nich jest pijalnia w&oacute;d mineralnych, gdzie kuracjusze mogą delektować się zdrowymi właściwościami w&oacute;d leczniczych, kt&oacute;re słyną z uzdrawiających mocy.
 Kolejnym ważnym punktem Parku Zdrojowego jest dom zdrojowy czyli sanatorium Marconi. Nazwa pochodzi od słynnego architekta Henryka Marconiego. Kompleks oddano do użytku w roku 1836 jako Zakład Kąpielowy, bo też tak zwane wodolecznictwo miało wtedy ogromne powodzenie wśr&oacute;d kuracjuszy. Budynek nawiązuje do antycznych wzor&oacute;w, dlatego na froncie widzimy kolumnadę, kt&oacute;ra pojawia się także po wejściu do wnętrza. W znajdującej się dalej sali koncertowej organizowane są wydarzenia kulturalne jak np. koncerty. Dawniej była to sala balowa, ale dziś takich atrakcji się tu chyba już nie organizuje. &nbsp;
 Dla miłośnik&oacute;w aktywnego wypoczynku w parku znajduje się wiele atrakcji. Są to m.in. ścieżki rowerowe i trasy do nordic walking. Istnieje r&oacute;wnież możliwość wypożyczenia sprzętu rekreacyjnego, takiego jak rowery czy hulajnogi. Dla dzieci przygotowano specjalne place zabaw, gdzie mogą bezpiecznie bawić się na świeżym powietrzu.
 Wszyscy, kt&oacute;rzy odwiedzają Busko-Zdr&oacute;j, powinni przeznaczyć czas na zwiedzanie Parku Zdrojowego. To doskonałe miejsce na odpoczynek, wyciszenie oraz czerpanie radości z kontaktu z naturą. Niezależnie od pory roku, Park Zdrojowy zachwyca swoją urodą. Wiosną i latem rozkwita licznymi kolorami kwiat&oacute;w, jesienią prezentuje się w ciepłych barwach opadających liści, a zimą przyciąga swym spokojem i magią białego puchu.
&nbsp;

1.jpg

2.jpg

3.jpg

5.jpg

7.jpg

10.jpg

14.jpg

Park Zdrojowy w Busku-Zdroju

Park Zdrojowy w Busku-Zdroju | zWIEDZAmy.org

&nbsp;
G&oacute;ra Miedzianka to szczyt w G&oacute;rach Świętokrzyskich mierzący 354 m n.p.m. Jej nazwa pochodzi od występującej tam rudy miedzi. To magiczne miejsce otoczone gęstymi lasami i rozległymi łąkami, ta zielona ostoja natury zachwyca każdego, kto stąpa po jej szlakach. To urokliwe miejsce przyciąga zar&oacute;wno turyst&oacute;w, miłośnik&oacute;w przyrody, jak i fascynat&oacute;w historii.
 Pierwsza wzmianka o Miedziance pochodzi z XV wieku. Zaczęto w&oacute;wczas wydobywanie zł&oacute;ż na szeroką skalę, z tego okresu pochodzi pierwszy polski kodeks g&oacute;rniczy opracowany przez żupnika chęcińskiego Jana Płaza. Opr&oacute;cz miedzi w obrębie G&oacute;ry Miedzianki były pozyskiwane r&oacute;wnież srebro oraz wapień. Po dzień dzisiejszy występują tam podziemne chodniki, kt&oacute;re są pozostałościami po pracach g&oacute;rniczych.
 Dzisiaj G&oacute;ra Miedzianka to przede wszystkim raj dla miłośnik&oacute;w turystyki pieszej. Ze szczytu rozciąga się rozległa panorama na region, ale nie tylko. W pogodne dni możemy ujrzeć odległe o 40 km Łysog&oacute;ry, Zajączk&oacute;w, Dolinę Chęcińską czy kościoły z Chełmcach i Piekoszowie. Przy bardzo dobrej widoczności nawet Tatry oddalone o ponad 180 km. G&oacute;ra Miedzianka stanowi idealne miejsce do obserwacji zachodzącego słońca. Przez szczyt przechodzi ż&oacute;łty szlak turystyczny prowadzący z Wiernej Rzeki do Chęcin.
 Całe wzniesienie od 1958 roku stanowi rezerwat przyrody. Tym samym chronione są powierzchniowe formy skalne, zwierzęta, roślinność, a także ślady prac g&oacute;rniczych oraz zjawiska krasowe. G&oacute;ra kryje w sobie 10 jaskiń oraz ok. 4 kilometry korytarzy g&oacute;rniczych, można je jednak zwiedzać jedynie po uzyskaniu zezwolenia Wojew&oacute;dzkiego Konserwatora Przyrody w Kielcach. Na Miedziankę możemy dostać się ż&oacute;łtym szlakiem, a wejście z przydrożnego parkingu zajmuje 10 minut.
 Podsumowując, G&oacute;ra Miedzianka to bez wątpienia jedno z najbardziej urokliwych miejsc w Polsce, kt&oacute;re zachwyca przyrodą, kulturą, historią i duchowymi doświadczeniami. To miejsce, gdzie można odpocząć od codziennej rutyny i połączyć się z naturą w jej najpiękniejszym wydaniu. Bez względu na porę roku, ta malownicza ostoja w sercu Świętokrzyskiego Krajobrazu jest zawsze warta odwiedzenia i pozostawia niezapomniane wspomnienia.
&nbsp;

image00004.jpeg

image00010.jpeg

image00006.jpeg

image00003.jpeg

image00009.jpeg

image00007.jpeg

image00005.jpeg

image00001.jpeg

image00008.jpeg

Góra Miedzianka 

&nbsp;
Ruiny Zamku w Bodzentynie mieście słynącym z targ&oacute;w konnych, to jedno z najpopularniejszych miejsc turystycznych w sercu G&oacute;r Świętokrzyskich. W latach 1348-1355 biskup krakowski Bodzant zbudował drewniany dw&oacute;r na wzniesieniu nad rzeką Psarką. Dw&oacute;r ten dość szybko uległ zniszczeniu, dlatego w II poł. XIV w. z inicjatywy biskupa krakowskiego Floriana z Mokrska zbudowano na wzg&oacute;rzu od p&oacute;łnocy piętrowy gotycki budynek z czworoboczną wieżą w p&oacute;łnocno-zachodniej części wzg&oacute;rza. Całość otoczona została fosą i połączona z bodzentyńskimi murami miejskimi. Jednym z najważniejszych wydarzeń w dziejach zamku był pobyt kr&oacute;la Władysława Jagiełły 19 czerwca 1410 roku podczas pielgrzymki na Święty Krzyż w drodze na zebranie wojsk przed bitwą pod Grunwaldem.
 Wiek XV i XVI to czas największego rozkwitu zamku. Zamek rozbudował kardynał Zbigniew Oleśnicki. Po pożarze, około 1500 roku z fundacji kardynała Fryderyka Jagiellończyka powstał od strony wschodniej reprezentacyjny Dom Wielki o długości 40 metr&oacute;w z wieżyczkami, o trzech kondygnacjach. W latach 1504-1524 dobudowano do gotyckiego skrzydła p&oacute;łnocnego od strony wschodniej dodatkowy ryzalit z kaplicą.
 W 1572 roku Franciszek Krasiński zaczął przebudowywać gotycki zamek obronny natomiast przebudowała została zakończona przez biskupa Piotra Myszkowskiego w 1581 roku, dzięki czemu zamek nabrał cech stylu renesansowego. Zbudowano wtedy wykusz na kaplicę zamkową, krużganki oraz domy dla gości i służby. Na zamku pracował wtedy włoski architekt Jan Balcer.
 Biskup Piotr Tylicki po 1607 roku polecił zbudować bramę przylegającą od strony południowej do dawnego Domu Wielkiego. We wrześniu 1622 r. nieopłacani polscy żołnierze tworzący konfederację lwowską bezskutecznie oblegali zamek. Nowy, południowy dom powstał w latach 1644-1652, prawdopodobnie z fundacji biskupa Piotra Gembicka. Budowla uzyskała w&oacute;wczas formę barokową, o planie w kształcie zbliżonym do podkowy. Ostatnia ważna przebudowa zamku miała miejsce w latach 1668-1691 za czas&oacute;w urzędowania biskupa Andrzeja Trzebickiego. Rozebrano w&oacute;wczas starą średniowieczną wieżę i część domu p&oacute;łnocnego oraz attykę i piece &nbsp;Domu Wielkiego. W nowych skrzydłach znalazły się: p&oacute;łnocny budynek średniowieczny i południowy bramny. Zbudowano most na filarach, ozdobną bramę z attyką i wymieniono kamieniarkę. Przebudowę korpusu zamkowego na barokową rezydencją, kontynuował biskup Jan Małachowski, zapewne wg projektu architekta Jana Solariego bądź Franciszka Solariego. Budowla nabrała w&oacute;wczas charakteru wygodnej rezydencji pałacowej, kt&oacute;ra nie pełniła już funkcji obronnych. Ostatnim inwestorem rezydencji bodzentyńskiej w drugiej połowie XVIII wieku był biskup &nbsp;Kajetan Ignacy Sołtyk, zatrudniający architekta Jakuba Fontanę, jednak nie prowadzono w&oacute;wczas żadnych ważnych prac.
 Znaczenie zamku w Bodzentynie zaczęło maleć po 1642 roku, tj. po ukończeniu budowy nowego pałacu biskup&oacute;w w Kielcach na zlecenie biskupa Jakuba Zadzika. W 1789 r. Sejm Czteroletni zadecydował o upaństwowieniu biskupich d&oacute;br, zamek został przekształcony na spichlerz i szpital wojskowy. W 1814 r. budowlę ostatecznie opuszczono. Zamek stał się gł&oacute;wnie źr&oacute;dłem darmowego budulca dla okolicznej ludności co doprowadziło go do ruiny. Dopiero w 1902 r. obiekt poddano ochronie. Nie powr&oacute;cił on nigdy do dawnej świetności. W 1911 obiekt został przekazany do dyspozycji Komisji Archeologicznej w Petersburgu, a po odzyskaniu przez Polską niepodległości opiekę nad nim przejął rząd polski zabezpieczając mury jako trwałą ruinę.&nbsp;
&nbsp;
&nbsp;

2.1.jpg

4.jpg

Ruiny Zamku w Bodzentynie

Ruiny Zamku w Bodzentynie | zWIEDZAmy.org